Het is ongeneeslijk

Als er wordt geconstateerd dat je een ernstige, onbehandelbare ziekte hebt, heeft dat een enorme impact op jou en op de mensen die je na staan. Heftige emoties bepalen deze fase. De vragen die over je heen walsen “hoe lang heb ik nog?” en “waar heb ik dit aan verdiend?” blijken niet of nauwelijks te beantwoorden. Je vraagt je af of je een “second opinion” kunt vragen, of je daarmee je specialist schoffeert… En wat is het nut van een second opinion? Hoe zit dat nou met alternatieve behandelingen en met die nieuwe methode van die oncoloog ergens in het buitenland?

[Vorige] [Volgende]

Quote: Bart Vos

Ik moest op vrijdag terugkomen voor de uitslag. Ik had zelf gedacht: ‘Ach, dat valt wel mee.’ Maar dat viel helemaal niet mee. Longkanker. En even later: op drie plaatsen uitgezaaid. Een agressieve tumor. Nou ja, dan laten ze je eerst een beetje bijkomen, en dan zegt hij: het is ongeneeslijk. Nou, dat was een beste klap.

Quote: Wim van Stalle

Ik zou geopereerd worden aan mijn lever. Daar zouden ze zoveel procent van afhalen. Toen hebben ze me opengemaakt. En gelijk ook weer gesloten. Want ik had uitzaaiingen. En dan wordt er heel cru en heel koud tegen je gezegd: ‘U heeft nog maar vier maanden’. Nou en dan, dan heb je het idee of ze je met zes honkbalknuppels voor je hoofd slaan. Ja, want op dat moment stort echt je wereld in.

Quote: De specialist

We vragen altijd of je iemand wilt meenemen naar onze gesprekken, zodat je later samen nog eens kunt praten over wat er is gezegd. En twee horen nou eenmaal meer dan een. Omdat er zoveel langs je heen kan gaan, maken we ook daarna een afspraak voor een vervolggesprek om alles nog eens door te nemen en jullie vragen te beantwoorden.